“Hier, heb je een paar tientjes voor de moeite.”
Niet vreemd een aanbod voor de moeite te krijgen, als je veel tijd in iemand hebt gestoken die vervolgens niets bij je afneemt. Het aannemen van een paar tientjes, het lijkt zo onschuldig. Misschien zelfs logisch. Zeker als je veel tijd en moeite in iets hebt gestoken. Aannemen dus. Of niet?
Voor elke ondernemer en aandeelhouder is het interessant om naar de korte termijn te kijken. Rekeningen moeten worden betaald, er moet winst worden gemaakt, er moeten zwarte cijfers worden geschreven. Waar je dan echter aan voorbij gaat is de relaties die mensen van nature leggen die leiden tot vertrouwen, loyaliteit en wederkerigheid. Mensen zijn geprogrammeerd om relaties te leggen. Alleen al omdat ons primaire instinct is, om ons met onze sociale contacten te kunnen beschermen tegen potentiële gevaren: Het is op ons DNA vastgelegd.
Is het aannemen van een tientje dan een zonde? Nee zeker niet. Maar het niét aannemen van een tientje is wel een hele duidelijke investering in de lopende rekening van de relatie. En omdat die lopende rekening niet te veel uit balans kan raken, ook zoiets dat geprogrammeerd is, is de ander geneigd om iets terug te doen. Wanneer de andere persoon in de toekomst – misschien pas over een aantal jaar – iets nodig heeft dat jij hebt, – of jouw bedrijf – dan bestaat de relatie al en is er al vertrouwen.
Bijna alle ondernemingen, dus ik denk ook die waar jij werkt, gedijen het best op langetermijnrelaties. Op terugkerende klanten. Dus wat is het je waard om een klant één keer iets te laten betalen? Die klant één keer behoorlijk over de zeik te helpen? Transactioneel te denken?
Hoe mooi zou het zijn als we allemaal de stap maken van transactioneel denken naar relationeel denken.