10 jaar geleden gebruikte alleen trendsetters early adopters een smartphone. Vandaag moet je hard op zoek naar mensen “die nog niet”.
De tijdlijn is een begrip in onze maatschappij. Weinigen uitgezonderd, scrollen we meters per dag weg aan content die algoritmisch gegenereerd meer genereert van hetzelfde: onze tijd. Vaak zonder doel vooraf en zonder bevrediging achteraf. We wéten dat, maar we doen er gek genoeg niets aan. Sterker, we doen alleen maar meer van hetzelfde.
Ik vraag het me af, of wij mensen gaan zien en accepteren dat het excessieve gebruik van mobiele telefoons ons alleen maakt, in plaats van multi-connected en blind in plaats van ziend. Onder aanvoering van de sociale, content en gaming apps wordt verslaving aan kleine devices alleen maar sterker. Smartphones zijn onmisbaar.
Wat echt potentie heeft om ertoe te doen is de schermloosheid. Niet dat we er zijn, maar dat we er niet zijn. Dat we niet weten. Dat we niet vastleggen. Dat we niet laten weten. Dat we niet kunnen. Dat we ons vervelen. Dat we zijn waar we zijn, hoe we zijn en met wie we zijn. Het vacuüm dat ontstaat, daar ligt de échte potentie van schermloosheid.