Homunculus is het stemmetje in ons hoofd. Het bestaan ervan is zowel een neurologische constatering als een psychologische uitdrukking voor het bewustzijn.
Soms maakt het stemmetje ons blij. Soms maakt het stemmetje ons gek.
Soms is het stemmetje druk. Soms is het stemmetje rustig.
Als je het stemmetje waarneemt kan je er niet onderuit dat het bestaat, want je ervaart het.
Toch zijn psychologen, filosofen en neurologen het er niet met elkaar over eens of er feitelijk wel of geen stemmetje in je hoofd is.
Waar we het wel over eens zijn is dat we in staat zijn tot zelfreflectie; de basis voor leren.
Laat homunculus maar praten, het gaat weinig verschil maken.
Wat wel verschil maakt is – in de fysiek tastbare wereld – bewust worden van wat wat je wilt ontwikkelen.
Reflecteer op je huidige ‘staat’, en ontwikkel.
Homunculus
Homunculus is the little voice in our head. Its existence is both a neurological finding and a psychological expression for consciousness.
Sometimes the voice makes us happy. Sometimes the voice drives us crazy.
Sometimes the voice is busy. Sometimes the voice is calm.
If you observe the voice, you cannot deny that it exists, because you experience it.
Yet psychologists, philosophers, and neurologists disagree about whether or not there is actually a voice in your head.
What we do agree on is that we are capable of self-reflection; the basis for learning.
Let homunculus talk, it won’t make much of a difference.
What makes a difference is – in the physically tangible world – becoming aware of what you want to develop.
Go, reflect on your current “state,” and develop.