Alles goed?
In Nederland een heel normaal begin van een gesprek.
Maar omdat iedereen altijd “ja, goed en met jou?” Antwoordt is de weinige lading en intentie ook Nederlandse cultuur te noemen.
Kort geleden maakte ik dit mee.
Social talk. Ik wilde mijn verhaal gaan vertellen, maar ik vroeg eerst ‘even’ Hoe gaat het met je?
Het bleek dat ze – mijn gesprekspartner – het op dat moment heel zwaar had (en had gehad) met het verwerken van het verlies van een naaste.
Ik moest echt even schakelen van zenden naar ontvangen en empathisch reageren.
Alles goed? Is geen Due dilligence.
Het is pure empathie. Noodzakelijk. Het open zetten van een deur.
Alles goed? is wel een goede vraag.
Wat interessanter is: sta je werkelijk open voor een antwoord of wacht je op een gat om in te praten?