Als je net als ik in Utrecht was op 18 maart 2019 heb je van dichtbij ervaren wat chaos kan betekenen voor het dagelijks leven.
Zoveel mensen in onzekerheid of ze hun kinderen van school mogen halen. Of het buiten wel veilig is. Of je wel naar huis mag vanuit werk. De supermarkt die dicht is. Mensen in gebouwen, opgesloten wegens dreiging. Politie-invallen. Real-time fake news. Echte mensen die zijn gesneuveld in een aanslag. Persconferenties van de president.
En dan gaat het leven weer verder.
Want zoals de commentatoren van de Tour de France altijd zeggen: De Tour wacht op niemand. Ik citeer daarom graag Tourbaas Christian Prudhomme na de aanslagen in Nice in 2016:
“Het is een dag van rouw, een dag van rouw voor Frankrijk, een dag van rouw voor de Tour de France,”
“We hebben onszelf afgevraagd of we deze etappe moesten annuleren. Met de autoriteiten zijn we tot de conclusie gekomen dat de Tour verder moet gaan. We willen dat dit een waardige dag wordt, als een eerbetoon aan de slachtoffers.”
Als ik ’s avonds weer veilig thuis kom, ben ik toch maar blij dat mijn kind een tandje krijgt en daardoor af en toe huilt. Dat zet alles zo lekker in perspectief. Wat is mijn leven toch eigenlijk zorgeloos, zo. En die tandjes van mijn kind best prima.