Het opvoeden van een kind betekent offers maken, afgezonderd van wat je ervoor terug krijgt. Bijvoorbeeld door elke dag vroeg op te staan. Als ik naar mijn eigen situatie kijk: het gaat me goed af om 2 redenen:
- Ik heb geluk dat mijn dochter (nu 10 maanden) erg goed slaapt elke nacht
- Ik heb met mijn vriendin afgesproken dat we allebei een dag mogen uitslapen in het weekend.
Ik mag op zondag uitslapen. Maar niet altijd. Laatst was een dag dat mijn partner zei “ik wil niet naar beneden met haar, ik trek het niet”. Mijn vriendin had een feestje gehad en dus zat ik op zondag om 6:30 na 6 uur slaap met onze dochter beneden. Dit had ze van tevoren niet afgesproken. En dus was ik een half uur lang moe, boos en gefrustreerd hoewel ik dat verder niet naar haar uitte op dat moment. Toch schraapte ik de energie bij elkaar en deed ik de ochtendshift (met plezier, want een lach van een kind verandert je humeur als donderslag bij heldere hemel).
Toen we het er later over hadden zei ze dat ze me erg dankbaar was. Niet alleen omdat ze pas om 1u sliep, maar ook omdat ze om 5u wakker was, wat andere verschijnselen had en daardoor heel slecht in haar vel zat en geen energie had. Ik wist dat van tevoren niet, maar ineens viel er vanalles op zijn plaats en was ik blij dat ik haar geen ‘hard time’ had gegeven. Ondanks dat ze onze afspraak had gebroken.
Het punt dat ik hiermee wil maken is dat we niet altijd weten wat er speelt bij de ander. Je collega, familie, je vriend of vriendin, maar ook een klant, prospect, klantenservice, spreker. We weten vaak niet wat er speelt en toch maken onze hersenen het plaatje compleet alsof we wel weten wat er speelt. Dan vellen we ons oordeel.
Laten we soms gewoon een meter extra lopen, zonder dat we weten wat er speelt, zonder vragen, zonder voorwaarden. We zouden het soms ook fijn vinden als anderen dat deden voor ons.