152 VN landen proberen het sinds 2015 eens te worden over een globaal (pro-)migratiepact. Het is er en wordt in december 2018 bekrachtigd in Marrakech en heet dus Marrakech pact.
Een pact betekent verbinden, geven-en-nemen en eens worden tussen in dit geval landen.
Wat ik daarbij mis is een gedeelde droom en een leider van de cult, en dat mist dit pact ook. De laatste 2 Amerikaanse presidenten Trump en Obama namen volksstammen mee met hun droom en leidde ze naar een verkiezingsoverwinning. Ik vind dit prachtige marketing, wat je ook van de uitslag vindt; mensen kwamen in beweging voor een droom die ze deelden.
In de maanden voor Marrakech haken veel landen af. En dat snap ik. Er is geen gedeelde droom, er is een niet-urgente potentiele toekomstige dreiging en een groot servet vol compromissen. Ik vind het niet raar dat dat voor individuele landen meer vragen oproept tégen dan activisten vóór.
Het Marrakech verhaal is dus slecht verteld en ontvangen. Een slechte droom, daar kan je ook niet vol vuur over vertellen. En als er dan ook niet één leider is, krijg je Marrakech: Een niet bindend niet geaccepteerd niet geaccordeerd pact waar jaren aan is gewerkt. Chapeau diplomaten, ik zou zeggen; substance over form.